edy juŔ bylo dobrze I znikŇo pojźcie grzechu I ziemia byla gotowa W powszechnym pokoju Spošywaž i weseliž siź Bez wiar i utopii, Ja, nie wiadomo czemu, ObŇoŔony ksiźgami Proroków i teologów, Filozofów, poetów, SzukaŇem odpowiedzi Marszcząc siź, wykrzywiając, budząc siź w Środku nocy Wykrzykując nad ranem. Co mnie tak pognźbiaŇo, Bylo zawstydzające. Brak taktu i rozwagi ByŇby w mówieniu o tym, A nawet jakby zamach Na zdrowie ludzkoŚci. Niestety moja pamiźž Nie chciaŇa mnie opuŚciž, A w niej Ŕywe istoty KaŔda z jej wŇasnym bólem, KaŔda z jej wŇasną Śmiercią, Z jej wŇasnym przeraŔeniem. I skąd by tam niewinnoŚž Na plaŔach ziemskiego raju, Niepokalane niebo Nad koŚcioŇem higieny? Czy dlatego, Ŕe Tamto ByŇo juŔ bardzo dawno? Do mźdrca Świątobliwego --Glosi arabska przypowieŚž-- Bóg rzekŇ nieco zŇoŚliwie: "Gdybym ludziom wyjawiŇ, Jakim jesteŚ grzesznikiem, Nie chwaliliby ciebie." "A ja, gdybym im odkryŇ, Jak jesteŚ miŇosierny --OdparŇ mąŔ Świątobliwy-- Pogardzaliby Tobą." Do kogo mam siź zwróciž z tą caŇkiem ciemną sprawą Bólu i razem winy W architekturze Świata, JeŔeli tutaj nisko Ni tam w górze wysoko řadna moc nie obali Przyczyny i skutku? Nie myŚlež, nie wspominaž O Śmierci na krzyŔu, chociaŔ co dzie� umiera Jedyny miŇujący, Który bez Ŕadnej potrzeby ZgodziŇ siź i zezwoliŇ, řeby co jest, istniaŇo Razem z narzźdaiem tortur. CaŇkiem enigmatycznie. Niepojźcie zawiŇe. Lepiej mowy zaprzestaž. Ten jźzyk nie dla ludzi. BŇogosŇawiona radoŚž. Winobranie i Ŕniwo. Chožby nie na kaŔdego Przyszlo uspokojenie.